De Hel van het Narcistisch Leven: Worstelen met Onbegrip, Verbinding en de Zoektocht naar Identiteit

De innerlijke strijd van de narcist

De narcist overdenkt zijn leven en de problemen die hem dwarszitten. Hoewel zijn leven niet echt verschrikkelijk is, heeft hij altijd het gevoel gehad dat hij anders is dan anderen. Hij worstelt met het idee dat niemand hem kan begrijpen en dat zijn problemen uniek en vreselijk zijn. Tegelijkertijd beseft hij dat er enige waarheid schuilt in deze gedachten, en dat maakt hem vaak neerslachtig.

Hij beseft dat hij maar één kans krijgt in het leven en tot nu toe heeft het misbruik dat hij heeft ervaren, geleid tot een persoonlijkheidsstoornis waardoor hij niet in staat is om lief te hebben. Dit is zijn lot, de kaarten die hij heeft gekregen. Hoewel de situatie erger had kunnen zijn, probeert hij zichzelf ervan te overtuigen dat het beter is om een narcist te zijn dan geen narcist. Hij gelooft zelfs dat hij de volgende stap in de menselijke evolutie is.

Hij overpeinst het feit dat hij nooit echt verbinding zal kunnen maken met mensen zoals anderen dat doen. Zijn hele leven zal hij liefhebben op een verkeerde manier. Hij zal altijd jaloers zijn op degenen die zich kunnen ontspannen en zich niet constant zorgen hoeven te maken over wat anderen van hen denken.

Het voelt voor hem alsof hij beroofd is van een echte kans. Hij vraagt zich af wat voor soort persoon hij had kunnen zijn als hij niet zo geboren was. Zou zijn leven gemakkelijker of aangenamer zijn geweest? Hij zal nooit de kans krijgen om op te groeien in een liefdevolle familie, maar hij doet zijn best met wat hij heeft.

De glazen doos – afgesloten van de wereld

Het voelt alsof hij geboren is met een handicap, omdat hij zich simpelweg niet kan identificeren met anderen. Hij verlangt ernaar verbinding te maken, maar er lijkt altijd een muur tussen hem en anderen te staan, zelfs in een kamer vol mensen. Het is alsof hij zich in een kleinere kamer binnen de kamer bevindt, een glazen doos waar niemand echt kan horen wat hij zegt en de stemmen van anderen gedempt klinken.

Hij voelt zich superieur aan anderen vanwege zijn vermogen om mensen te lezen en precies de juiste dingen te zeggen op het juiste moment. Toch verlangt hij ernaar die glazen doos te verlaten. Het idee om deze doos te verlaten is echter beangstigend, want hij weet niet wat hem buiten te wachten staat. De laatste keer dat hij zich buiten zijn comfortzone bevond, heeft de wereld hem keer op keer pijn gedaan.

Elke poging om de doos te verlaten lijkt zijn gedachten te bevestigen, waardoor hij terughoudend is om de stap te zetten. Toch maakt hij een kleine opening in de doos om duidelijker met mensen te communiceren.

Hij herinnert zich een analogie van iemand met narcisme: het was alsof ze in een kasteel woonde, waar haar boogschutters alles aanvielen dat te dichtbij kwam. Nu woont ze nog steeds in het kasteel, maar ze laat soms de ophaalbrug zakken en gaat naar buiten om te communiceren met voorbijgangers.

Jonge prinses zittend in gouden stoel in kasteel

Het voelt alsof hij nooit helemaal dichtbij mensen kan komen, altijd net buiten bereik. Hij ervaart pathologische afgunst op hem.

Hij zal niet beweren dat dit het ergste is dat iemand kan overkomen, en ziet enkele voordelen van het zijn van een narcist. Zijn aanwezigheid in de maatschappij en het zelfvertrouwen om mensen te benaderen zijn te danken aan zijn narcisme en grootheidswaanzin.

Echter, de positieve aspecten zijn schaars en ver uit elkaar. Hij krijgt nooit de kans om te ervaren hoe het is om normaal te zijn.

Fjodor Dostojevski, een beroemde Russische schrijver en filosoof uit de 19e eeuw, staat bekend om zijn diepgaande romans die de menselijke psyche en de existentiële worstelingen verkennen.

Zoals Dostojevski ooit zei:

“Wat is lijden? Ik beweer dat de hel het lijden is van het niet in staat zijn om lief te hebben.”

Prachtig rood hart in een zeepbel

 

Dit is zijn leven – de hel van het lijden van het niet kunnen liefhebben. Elke knuffel die hij geeft, voelt leeg en onecht.

Hij zal nooit echt weten wie hij is, altijd het gevoel hebben dat hij een rol speelt en elke dag uitgeput raken door zijn constante zorgen. Als hij terugkijkt, beseft hij dat hij overdreef en dat het waanzin was. Hij zal nooit stabiele relaties hebben, bruggen blijven verbranden en anderen de schuld geven. Het lijkt erop dat iedereen hem uiteindelijk zal verlaten.

Toch moet hij onder ogen zien dat hij nooit echt met iemand zal kunnen verbinden en altijd het gevoel zal hebben een monster te zijn. Het is een levenslange straf. Meer nog dan het feit dat niemand hem ooit begrijpt, is misschien zijn pathologische gedachte dat hij onbegrijpelijk is vanwege zijn unieke situatie.

Het lijkt erop dat niemand hem begrijpt en verwacht dat hij normaal is. Hij doet echt zijn best om normaal te zijn, maar vaak mislukt dit en lijken zijn symptomen van zijn mentale aandoening van buitenaf slechte beslissingen te zijn. Het is niet zo simpel. Het voelt alsof hij de helft van de tijd niet eens wil doen wat hij doet; hij is gewoon zo geprogrammeerd.

Hij weet niet wat hij anders moet doen en het lijkt alsof dit zijn enige optie is. Het is geen keuze, maar gedrag, denkt hij. Mensen begrijpen niet hoe verontrustend dit voor hem is en waarom hij die beslissingen neemt; alles is voortdurend overweldigend. Hij wil er alles aan doen om het te verlichten.

Ze beseffen niet hoe het voelt om zo verlaten te worden.

 

De Plotselinge Beëindiging van Relaties: Een Kenmerkend Gedrag van Narcisten