Anoniem – Oost Vlaanderen
Gepubliceerd: 11 februari 2020
De gier landt op het adelaarsnest. Gier: Dood, wedergeboorte, zuivering. Gier: Purificatie, dood en wedergeboorte, nieuwe visie, wijsheid en kracht. U ziet weer nieuwe mogelijkheden en gaat er vol nieuwe moed weer hard tegen aan. Een paar jaar geleden besloot ik op zoek te gaan naar een appartement om te kopen, ik wilde “van de grond” wonen. Naarmate het plan vorm begon te krijgen, begon ik steeds vaker te spreken over “mijn adelaarsnest”, de plaats waar ik veilig was, de plaats die niet zomaar zou ingepalmd worden door ongewenste bezoekers. Ik heb ook het gevoel dat elk werkje, elke aanpassing die ik aan mijn nieuwe stek deed, was als een takje aan mijn nest. We, de meeste mensen die de artikels van de Gier lezen, hebben allemaal te maken of te maken gehad met een emotionele vampier, beter gekend onder de naam “de narcist”. Mijn “narcist” heeft maar 10 maanden bij mij verbleven in mijn appartement op mijn vorige adres en de dag dat ik besloot om in mijn eentje een appartement te kopen, zonder hem er bij te betrekken of hem er voordelen te laten uithalen, was het hek van de dam. We zijn ondertussen ook voldoende vertrouwd met het soort “afstraffingen” dat we dan te verwerken krijgen, de gewoonlijke cinema, dezelfde plaat die nog meer eens draait. Ik wilde geen appartement kopen, alles betalen, alles in orde zetten, al mijn spaargeld insteken en dan voor de helft op zijn naam zetten, het zou wel de max geweest zijn voor hem om zijn vriendinnetjes te ontvangen in het pareltje wat ik gecreëerd had. Maar op dat moment had ik al voldoende alarmbellen in mijn hoofd gehoord, dat ik daar wel de juiste keuze maakte. Niettegenstaande het feit dat ik een duidelijke move voor mezelf had gemaakt, ik hem maanden niet meer hoorde, hij nog geen tas voor mij verzet had, stond hij, als alles op orde stond, vol enthousiasme en overlopend van liefde aan de deur. Wat had hij mij gemist, hoe groot was zijn liefde voor mij, gelukkig had hij troost gevonden bij Wendy, Kim en Sarah. Hij stond voor mij, er was al een kloof door de lange stiltes, vervreemd en diep vanbinnen walgde in van hem en zijn verhalen over andere vrouwen, maar de liefde die al snel weer opborrelde bij de aanblik van zijn handen, zijn eenzame blik, het soort vreemde verslagenheid wat hij uitstraalde. Emotioneel ging ik weer helemaal voor de bijl, de man die ik zo graag zag, de man die na 3 jaar en 100.000 ruzies nog steeds mijn benen slap kon doen worden. Relationeel hield ik de knip op, ik bleef deze keer op mijn standpunt staan, zolang er nog andere vrouwen aan te pas komen, geef ik geen duimbreed meer toe, geen relatie, geen fysieke liefde. Maar mijn hart, hij bleef ook op zijn standpunt staan dat hij behoefte had aan die andere dames en dat ik het recht niet had hem te beperken, het brak, het scheurde, het kraakte, de ondraaglijke pijn. Hij verweet mij dat ik beperkt was, dat ik er ouderwetse gekke ideeën op nahield. En riep triomfantelijk dat hij het nooit zou opgeven voor mij. Ondanks het feit dat er geen echte relatie meer was, dat we mekaar weinig zagen, wel regelmatig contact hadden via Messenger, bleef ik emotioneel heel erg aan hem vastzitten en kon ik mezelf niet los zien van hem. Ik kon me ook niets inbeelden wat ik zou doen zonder hem, ik had het gevoel dat ik dag en nacht op hem zat te wachten, en te wachten en te wachten, tot hij het licht zou zien en oprecht zeggen dat het hem speet en dat hij voor de liefde zou kiezen. Mijn motto werd: “Ik ben niet genoeg en geen enkele moeite waard.” Hij bleef me verhalen sturen over zijn nieuwe veroveringen in combinatie met zijn liefdesuitingen naar mij, heel jonge vrouwen, prachtige vrouwen, de waarheid of leugens, hij bleef het maar in mijn richting spuwen. Ik werd steeds minder en steeds kleiner, keek vol walging in de spiegel en dacht; “Je zou blij moeten zijn dat hij je nog wil, je bent het aanzien niet waard.” Het escaleerde, hij huurde het appartement vlak naast mij en de hel barstte in al zijn glorie los. Ik kreeg paniekaanvallen bij de gedachte dat hij de kamer vlak naast mij sliep, soms kon ik hem horen, was bang om hem te horen met andere vrouwen en tegelijk nog steeds bang om hem te verliezen. Uiteindelijk duwde hij me weer eens over mijn grens en ik voelde een diepgewortelde boosheid, het was genoeg geweest! Enkele minuten later zat ik alleen thuis, als een gebruikt vuilniszakje in elkaar gezakt en dacht: “Zo kan ik niet leven, ik moet een einde aan mijn leven maken of er moet een wonder gebeuren.”
Het wonder gebeurde: Ik tikte in Google Narcisme België in en vond de Gier! We hadden een kort contact via Messenger en ondanks al mijn onmogelijkheden ging zij de move maken om mij te helpen en snel! De dag zelf en de dag ervoor was ik helemaal nerveus, was het wel netjes genoeg, was ik wel als mens genoeg, was ik niet gek, was ik niet de narcist, lag de schuld niet bij mij? Enfin, op het afgesproken uur ging de bel, ze nam de lift want met haar hakken en die trap. Ze stapte uit de lift en ik viel als een hoop ellende wenend in haar armen, niet te redden op dat moment, maar dat was buiten de Gier gerekend! Ze is zo wat bohemien en heel erg ongeremd in haar uitspraken, het vuur in haar woorden, de energie in haar stem en houding, wat een bron! Tegelijk de zichtbare littekens van zelf verwerkte pijn en hel. Wat een vrouw, wat een inzichten! We praatten drie uur aan een stuk door, veel verhalen, veel vragen en er kwam op elke vraag een antwoord. Twijfel? Dé Gier haalde even haar vod boven en veegde die zo van de tafel, streeploos, de tafel blonk. Ze gaf me in drie uur, heel veel liefde (ze beseft dat niet echt), glasheldere duidelijkheid, een overlevingsstrategie, een grote dosis hoop, een portie zelfvertrouwen en ook zalige marginale praat als ze het over “mijn buur” had. Ze bezocht een wrak en liet een warrior achter! Ik herinner mij zo duidelijk het verschil in mezelf toen ze arriveerde en toen ze vertrok. Na het extatische bezoek had en heb ik absoluut nog momenten van twijfel, onzekerheid en pijn, maar de Gier cirkelt nog steeds rond om de vuiligheid uit mijn nest te halen! Ze is nooit verder dan één seconde weg! Ik houd van haar! Wat een prachtvrouw! Veel vrouwen verkeren in de situatie waarin ik verkeer, de fut niet meer om te vechten, geen weerstand is de gemakkelijkste weg, ook al word je vanbinnen compleet vernietigd. Vrouwen met kinderen, gehuwd met een emotionele vampier, kinderen die in het midden van het strijdtoneel moeten opgroeien. Een pijnlijke waarheid! Ik ga ook iets marginaals zeggen: “Geef de narcist een keiharde trap in zijn of haar kruis en neem contact op met de Gier! Greetings, van de al minder emotioneel afhankelijke!
