Bij het eerste licht van de ochtend, om precies 6 uur, werd ik zachtjes gewekt door het fluisteren van een nieuwe dag. Het is de stille beloning van een vroege nachtrust, waarbij de avondzon mijn oogleden al om 21 uur sloot. Met een hart vol warmte en gedachten doordrenkt van positiviteit ontwaak ik.

Bij het aandoen van het gedempte lampje, onthult de logeerkamer een vertrouwde en liefdevolle aanwezigheid. Voor het raam zit mijn dierbare metgezel, een kattin op leeftijd. Haar silhouet verraadt rust en levenswijsheid.

Deze dag belooft zonder consultaties te verlopen, maar met een naderend bezoek aan de drukker. Mijn huid, nog steeds fris en zacht van de avonddouche, omhult me als een vertrouwde mantel. Ik verzorg mijn grijze lokken en omhul mezelf met mijn enige, favoriete pyjama.

Ik daal de krakende trap af, de geschiedenis van het huis voelend bij elke stap. Een lamp, zacht en warm, verlicht de bijkamer en onthult de ziel van een huis dat al een eeuw standhoudt en twee wereldoorlogen heeft doorstaan. Hoewel gerenoveerd, voel ik de echo’s van de verleden zielen, en het land buiten is onveranderd, behalve de bomen die nu voller en robuuster zijn. De lucht hier is geladen met een helende energie.

Bij het zachte flikkeren van kaarsen sip ik van mijn koffie, het zwarte elixer dat me de kracht geeft om mijn gedachten te vatten. Buiten zet ik een bescheiden maaltijd klaar voor ‘Venteke’, de zwerfkat, terwijl de regen zachtjes tikt, als duizend oude verhalen die op het aardoppervlak vallen.

Het nieuws brengt berichten van verre oorden, waar de spanningen in Gaza de rust van mijn ochtend contrast bieden. Maar ik herinner mezelf eraan dat deze gebeurtenissen, hoe reëel ook, deel uitmaken van een tijdslijn die ik kies te ervaren of te negeren.

De notie van tijd — verleden, heden en toekomst — heeft me altijd uitgedaagd. Want in werkelijkheid gebeurt alles in het ‘nu’. Het is als een radio met talloze zenders, elk met zijn eigen frequentie, elk met zijn eigen verhaal en realiteit. Om in harmonie te blijven met mijn innerlijke zelf, kies ik bewust de zender die vrede en liefde uitstraalt.

Ik heb hier hard aan gewerkt, aan deze innerlijke vrede. Het is geen lichte taak en zeker niet iets dat men zomaar bereikt. En hoewel de pijn en het lijden van anderen mijn hart raken, weet ik dat ik mijn energie moet bewaren om niet overweldigd te raken door het tumult van de wereld.

Daarom kies ik ervoor om enkel de liefdevolle frequenties te beluisteren, in de hoop dat mijn eigen vibraties van vrede en liefde anderen zullen bereiken, zelfs zonder woorden of daden.

Op deze regenachtige ochtend reflecteer ik over het universum en ons plaatsje erin. Ik wens iedereen vrede en liefde toe.

Constantia